Vanmorgen werd ik gewekt door een merel die boven mijn hoofd, op het dak, zijn lied aan het zingen was.
Ik lag stil te luisteren en ineens hield het op. Hij vloog weg!
Ik moest denken aan mijn vader, die inzag op het eind van zijn leven, dat alles voorbij gaat. “Aan alles komt een eind”, zei hij….
Ik bleef nog even stil op mijn rug liggen en zag mijn dierbaren die me ontvallen zijn, als beelden aan me voorbij trekken.
We proberen vast te houden, we willen niet verliezen waar we om geven wat ons dierbaar is, en toch zijn we niet instaat om vast te blijven houden.
Is het niet de angst om iets of iemand te verliezen, dat ons onzeker en angstig maakt? We houden van iemand en moeten er niet aan denken om ze te verliezen, en toch ligt het onvermijdelijke altijd op de loer!
De angst maakt ons onzeker en afhankelijk.
Door stil te blijven liggen en met al je aandacht te luisteren naar wat er in de ruimte opkomt aan geluiden, wordt lichaam en geest rustig en krijgen angsten minder grip op je. Vandaag zing ik mijn lied net als de merel vanmorgen, en laat me meevoeren op de stille drijvende kracht van stil en volledig aanwezig zijn.
De dag wijst me vanzelf de weg!
Fijn weekend allemaal.
Groeten Ronald Rhijnsburger.
Reactie schrijven