Rouw verhalen · 06. augustus 2024
De afgelopen maanden heb ik veel gewandeld.
Ik merk dat ik rustig word als ik alleen in de natuur ben.
Wanneer ik over de groene heuvels naar de verderop gelegen bossen uitkijk, komt er rust in mijn hoofd.
Ik aanschouw de natuur en op sommige momenten lijkt het of ik ermee versmelt, er is dan geen ‘ik’ die pijn lijdt en er komen geen schadelijke prikkels binnen.
Ook mijn lichaam tintelt en laadt zich op met louter verfrissende en vernieuwde energie. Ze verwacht niets van me.
Rouw verhalen · 06. augustus 2024
Volgens mij is er geen vaste volgorde in de verschillende fases van een rouwproces. Ze lopen door elkaar heen en overlappen elkaar.
Soms word je weer teruggeworpen naar het begin.
Bij een niet goed verwerkt rouwproces kunnen er grote problemen ontstaan, zoals depressie en het niet verder willen gaan.
De verandering in onze levenssituatie vraagt om aanpassing van.
Er treden psychische en zelfs fysieke problemen op, wanneer het ons niet lukt om onszelf aan te passen.
Rouw verhalen · 06. augustus 2024
We worden zo beïnvloed door onze ervaringen in het leven en zelfs van de ervaringen van onze voorvaderen.
Laatst heb ik samen met mijn vrouw het graf van mijn opa bezocht, maar wat valt daar nog te vinden?
“Dit nooit meer!”, hoor je elk jaar in Mei terugkomen, maar je kunt jezelf afvragen of de mens eigenlijk wel veranderd is.
Zijn we als soort niet gewoon heel vijandig naar elkaar?
Rouw verhalen · 06. augustus 2024
Mijn vader zag nooit echt de behoefte om met anderen over het verleden te praten, mits het grappig was. Zijn stelling was: “Je kunt er toch niks meer aan veranderen.
Ik kan er wel over blijven zeuren dat ik nog steeds een trauma heb, omdat ik als kind een blauwe fiets kreeg in plaats van een rode. Maar wat schiet ik daar mee op?” Heerlijk om dit voorbeeld op te schrijven.
Hij kon heel ontnuchterend zijn.
Rouw verhalen · 06. augustus 2024
Ook in het verhuizen schuilt een rouwproces.
Tijdens mijn kindertijd verhuisden we van een klein dorpje naar de grote stad.
Alles wat bekend was moest worden achtergelaten.
Het huis, school, vriendjes en vriendinnetjes.
Ook als je volwassen bent en wanneer je vrijwillig gaat verhuizen na twintig jaar in hetzelfde huis te hebben gewoond, dan doet dat iets met je.
Je bent blij dat je een nieuwe plek krijgt, maar tijdens het inpakken komen alle herinneringen voorbij.
Rouw verhalen · 06. augustus 2024
In de eerste periode na het verlies ervaren we veel weerstand.
Met vlagen word je overmand door extreem verdriet.
Je wordt verscheurd van binnen en het enige dat helpt, is ontkennen.
Het gaat het verstand te boven.
De emoties en gevoelens zijn te heftig en er treedt een beschermmechanisme in werking. Het lichaam schakelt een aantal systemen uit en ook de hersenen schakelen over op overleven.
Bewustwording lessen · 06. augustus 2024
We veranderen wanneer onze vader of moeder wegvalt.
Het veilige vangnet is weg en je staat er alleen voor. Het is iets natuurlijks, maar het verandert je blik op de wereld.
Er is zoveel over geschreven en er zijn therapieën voor, maar uiteindelijk moet je het zelf doorleven. In de dood zit het leven en in leven zit de dood.
De dood als abstract concept, is maar een beeld dat wij in onze wereld kennen en associëren met verdriet en pijn.
Bewustwording lessen · 05. augustus 2024
Wie onder ons heeft ooit de weg gevonden in de chaos van de wereld?
Wie is werkelijk bestand tegen de driften en wanen van de mens?
Is er in het ‘zelf’ wel het paradijs te vinden?
Kan het denken de poort van de eeuwigheid wel binnentreden?
Kan dat wat werkelijk één is, het überhaupt wel betreden?
Velen zoeken waar het niet te vinden valt en treffen louter conflict en het tegenovergestelde aan.
Rouw verhalen · 05. augustus 2024
Vandaag heb ik een wandeling gemaakt langs de molen.
Tussen de grote wolken door scheen het zonnetje haar warme stralen op mijn gezicht. De schaduwpartijen waren adembenemend.
Door de schaduw en de zonverlichte velden ontstond er een beeld van een landschap dat was opgedeeld in vlakken, maar toen ik keek, zonder ergens op gefocust te zijn, zag ik dat het één geheel was.
Ik ging op een bankje zitten en staarde voor me uit.
Mijn lichaam ontspande zich en mijn ademhaling was rustig en diep.
Rouw verhalen · 05. augustus 2024
De mist versluiert het landschap op deze vroege kille morgen.
Het belooft weer zo’n vaal-trieste dag te worden, zonder enige vorm van vreugde. Het mystieke beeld van de natuur stemt mij weemoedig.
De levensleegheid die diep in mijn wezen aanwezig is, wordt gevoed door dit sombere beeld. Ze bedekt met haar grijstinten wat ik zo graag aanschouw, de verschillende groentinten van het gras en de bomen, de witte wolken die als watten het blauw van de hemel accentueren.